Ένα μικρό νησί, μια μικρογραφία της Ελλάδας.
Δεν σου γεμίζει εύκολα το μάτι, άσε που το μπερδεύεις με στεριά λόγω της μικρής της απόστασης από τις ακαρνανικές ακτές.
Κι όμως είναι εκεί και αιώνες ταξιδεύει.
Ταξιδεύει στο απέραντο γαλάζιο του Ιονίου, χωρίς όμως να ξεμακραίνει κι απ΄ τη στεριά.
Έτσι έχει το πλεονέκτημα να κερδίζει κι από τα δύο. Να μαθαίνει κι από τα δυο.
Και να κάνει βίωμα όλα όσα της δίνουν στεριά και θάλασσα στην μουσική, στη γλώσσα, στο χορό, στην καθημερινότητα των ανθρώπων της,
που έμαθαν από πάντα να ζουν και από τη γη και από τη θάλασσα.
Γι΄ αυτό το λόγο, αλλά και για την απερίγραπτη αυτό ομορφιά της δεν άφησε, τόσους αιώνες κανέναν ασυγκίνητο.
Όλοι την ήθελαν. Όλοι αναγνώριζαν την αξία και την μοναδική θέση της και όλοι γύρευαν να την κατακτήσουν.
Και το ταξίδι της ξεκινά από πολύ πολύ παλιά, από τον μυθικό Οδυσσέα, που ένας Γερμανός ονειροπόλος αρχιτέκτονας και ερασιτέχνης αρχαιολόγος,
ο Γουλιέλμος Δέρπφελντ, έστησε μια θεωρία ότι η Λευκάδα ήταν το μυθικό νησί του.
Μελέτησε, έσκαψε τη γη της είδε και πόσο ταιριάζουν τα υπέροχα μέρη της με εκείνα του μυθικού βασιλείου
και πήρε την απόφαση ότι αυτή είναι η Λευκάδα η Ομηρική Ιθάκη.
Κι από τον Όμηρο άλλωστε λένε ότι πήρε το όνομα της, από τη “Λευκή Πέτρη” το νοτιότερο ακρωτήριο της, που γίνεται λευκό μόλις το φως του ήλιου το αγκαλιάσει.
Κι αργότερα οι Κορίνθιοι την έκαναν αποικία τους κι ο Φίλιππος με το στρατηλάτη γιο του τον Αλέξανδρο
και ο Πύρρος και οι Ρωμαίοι κι οι Βυζαντινοί την κατακτούσαν ένας ένας για την πολύτιμη θέση της .
Κατάλοιπο αυτών των εποχών ο λόφος του Κούλμου κι η γύρω περιοχή του με αρχαιολογικές ανασκαφές ξανά σήμερα,
μετά τις παλαιότερες του Δέρπφελντ. Μάλιστα μόλις πρόσφατα (ξανα)ήρθε στο φως κι ένα θέατρο, το μοναδικό λένε στα Επτάνησα.
Κι ύστερα εκεί κοντά στα 1300 ήρθε η Δύση κι η Λευκάδα άλλαζε και πάλι αφέντες.
Δόθηκε πεσκέσι στους Ορσίνι, πάρθηκε με μάχη από τους Ανδηγαυούς κι ύστερα από τους Τόκους.
Όλοι άφησαν και κάτι, έτσι για να μείνουν αξέχαστοι στους αιώνες.
Ο Ιωάννης Ορσίνι έβαλε τα πρώτα λιθαράκια για να γίνει το κάστρο που βλέπουμε στην είσοδο του νησιού,
αυτό που έμελλε να γίνει η πρωτεύουσα του νησιού και να πάρει από τους επόμενους τους Ανδηγαυούς
το όνομα Αγία Μαύρα που θα το συντρόφευε μέχρι και τα τέλη του 17ου αι.
Κι οι Τόκοι άφησαν τις Κάτω αλυκές που τις δημιούργησαν γύρω στα 1400 και έκαναν το αλάτι έναν θησαυρό του νησιού.
Κι ύστερα πέρασαν κι οι Τούρκοι, κοντά 200 χρόνια κι είναι το μοναδικό από τα Επτάνησα που γνώρισε την κυριαρχία τους
και μετά οι Ενετοί κι οι Γάλλοι, οι Ρωσότουρκοι κι οι Άγγλοι, μέχρι που στις 21 Μαΐου το 1864 ενώθηκε με την Ελλάδα.
Ένα ταξίδι αιώνιο που ακόμα κρατά και θα κρατά για πάντα.
Γιατί τη Λευκάδα, δεν μπορείς παρά να την ονειρευτείς.
Γιατί στη Λευκάδα, δεν μπορείς παρά να στήσεις το σπίτι σου.